W roku 2012 nasz Festiwal świętował swoją dwudziestą edycję. Na niewielkim festiwalowym ryku wydawniczym pojawiła się wtedy jubileuszowa publikacja: „Podręcznik i Słowniczek ŚWIĘTA DZIECI GÓR”. W drugiej części nie mogło oczywiście zabraknąć pojęcia „Taniec”. O definicję tego – wydawać by się mogło - trywialnego wręcz słowa autorzy poprosili pewnego siedmiolatka. Definicję uzyskali: „Ładny i czasem też nieładny ruch różnych stworzeń”.
Dla wielu stworzeniem najdoskonalszym jest człowiek, więc i ruch w jego wykonaniu powinien być znakomity.
Twórcy kolumbijskiego zespołu COMPAÑIA INFANTIL ESCUELA DE DANZA z Funzy wyszli z założenia, że ruch, rytmiczny, do muzyki, wart jest, by go uczynić doskonałym. Stworzyli (Felipe Mendoza) w roku 1990 zespół, który niespełna dekadę później, pod kierunkiem Juana Davida Barbosa Silvy stał się szkołą tańca.
Nie byle jaką!
Zaczyna się na poziomie przygotowania dla absolutnych „świeżaków”, bez wcześniejszej wiedzy czy doświadczenia. Potem jest czas wprowadzenia we wszystkie techniki. Na kolejnym – jak to młodzi mówią – „lewelu” ugruntowany zostaje fundament każdej tanecznej ścieżki. Następnie adepci wchodzą na scenę, tworzą spektakle, by na szczycie tej drabinki stać się zaawansowaną elitą na miarę wielu otrzymanych nagród i festiwali, w których uczestniczyli.
W ich mistrzowskim wykonaniu zobaczymy tańce charakterystyczne dla regionów: Eje Cafetero – Aires Contemporáneos, Cundiboyacense, Región Caribe, Región Pacífica. Usłyszymy pieśni z tych krain.
Twórcy kolumbijskiego zespołu COMPAÑIA INFANTIL ESCUELA DE DANZA z Funzy wyszli z założenia, że ruch, rytmiczny, do muzyki, wart jest, by go uczynić doskonałym. Stworzyli (Felipe Mendoza) w roku 1990 zespół, który niespełna dekadę później, pod kierunkiem Juana Davida Barbosa Silvy stał się szkołą tańca.
Nie byle jaką!
Zaczyna się na poziomie przygotowania dla absolutnych „świeżaków”, bez wcześniejszej wiedzy czy doświadczenia. Potem jest czas wprowadzenia we wszystkie techniki. Na kolejnym – jak to młodzi mówią – „lewelu” ugruntowany zostaje fundament każdej tanecznej ścieżki. Następnie adepci wchodzą na scenę, tworzą spektakle, by na szczycie tej drabinki stać się zaawansowaną elitą na miarę wielu otrzymanych nagród i festiwali, w których uczestniczyli.
W ich mistrzowskim wykonaniu zobaczymy tańce charakterystyczne dla regionów: Eje Cafetero – Aires Contemporáneos, Cundiboyacense, Región Caribe, Región Pacífica. Usłyszymy pieśni z tych krain.