ŚWIĘTO DZIECI GÓR jest takim wydarzeniem, które jak kremówka, albo cebula ma kilka warstw. Tą najbardziej widoczną, można powiedzieć – oficjalną, są oczywiście: dzisiejsza msza, korowód, inauguracja na Rynku, codzienne koncerty w Amfiteatrze... nieco bardziej ukryte są takie spotkania, jak to w Ratuszu w niedzielne popołudnie. Do tych najmniej widocznych, a jednak wpisanych w plan, należy między innymi wieczorny, a nawet już nocny objazd kwater wszystkich zespołów.
Pierwszym przystankiem w tym roku, gdzie zatrzymał się bus SOKOŁA, była Bursa Szkolna w Starym Sączu. Na miejscu powitali nas kierownicy zespołu MISINA FOLK DANCE ENSEMBLE z Węgier, MAŁYCH LIPNICZAN i gospodarzy tegorocznego Festiwalu – MAŁYCH NISKOWIOKÓW. Wszyscy czekali na przyjazd zespołu z COMPAÑÍA INFANTIL ESCUELA DE DANZA FUNZA Kolumbii, który pokonawszy typowe na lotniskach problemy, wyruszył właśnie z krakowskich Balic.
W internacie przy I Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Długosza w Nowym Sączu spotkaliśmy się z przedstawicielami ZBYRCOCKA i zespołu ANSAMBL TOSKA – DETSKO STUDIO z Macedonii.
Ostatnim etapem nocnej podróży był Dom Studenta Akademii Nauk Stosowanych w Nowym Sączu. Tutaj organizatorzy mogli porozmawiać z ZASADNIOKAMI, MAŁYMI WIYRCHOWIANAMI i zespołem DFS OMLADINKA z Czech. W drodze był zespół COMPAÑÍA FOLCLÓRICA SUEÑOS Y SEMILLAS z Kostaryki.
Takie wieczorne spotkania służą temu, by kierownicy zespołów mogli poznać dyrektora Małopolskiego Centrum Kultury SOKÓŁ Andrzeja Zarycha, jego zastępcę Piotra Gąsienicę, kierującą biurem organizacyjnym Festiwalu Monikę Kurzeję, prowadzącego koncerty w Nowym Sączu Krzysztofa Trebunię-Tutkę, ich reżysera Patryka Rutkowskiego, krążącego wokół zebranych naszego fotografa Piotra Droździka oraz piszącego te słowa.
Jest to również czas, gdy zespoły mogą dowiedzieć się, jaka rola przypada im podczas ekumenicznej mszy w niedzielę wieczorem, jak będzie wyglądał korowód i koncert inauguracyjny, w jaki sposób dostaną się do Ratusza na spotkanie z przedstawicielami władz i co powinni ze sobą zabrać.
Jednak wydaje się, że najważniejsze są słowa Piotra Gąsienicy o bezpieczeństwie, odpowiedzialności za zdrowie dzieci, zakazie używek…
Te wieczorne spotkania mają niezwykłą atmosferę. Jej źródłem jest rodzące się kamractwo, istota ŚWIĘTA DZIECI GÓR. Wyrazem tego są dźwięki muzyki, śpiew po polsku i w językach „sproszonych” na tegoroczny Festiwal, wspólne tańce, rozmowy, w których często ważniejszy jest gest niż słowo…
Ostatnim akcentem tego nocnego już objazdu było powitanie zespołu z Kostaryki. Choć dawno minęła dwudziesta druga, trudno było oponować, by choć na chwilę ulica Długosza nie rozbrzmiała radosnym nawoływaniem spod autokaru tych, którzy właśnie przyjechali po długiej podróży z innego dziecięcego festiwalu w Rumunii i odpowiedzią z balkonów oczekujących kamratów.
Kamil Cyganik
